Ofiarą perfekcyjnego życia, które wypalało mnie od środka. Pamiętam jak kiedyś zastanawiałam się nad tym, czy tylko to mnie w życiu czeka? Ciągła walka, bieganie za uznaniem. Byciem miłą nawet wtedy, gdy nie powinnam. Ciągle chciałam być idealna a w środku czułam się samotna i zagubiona.

Z zewnątrz byłam perfekcyjna. Umalowana, non stop w pracy sukcesy, wszyscy zadowoleni- ale ja w środku byłam wrakiem człowieka. Niekochana, smutna i non-stop udawająca kogoś kim nie byłam.

Wyszłam z perfekcjonizmu, zostawiłam uzależnienia, wyleczyłam się z nieuleczalnej choroby. To wszystko zrobiłam SAMA. Po 20 latach bycia w innej branży, gdzie występowałam w telewizji i byłam jedną z najbardziej znanych specjalistek w branży beauty w Polsce- podjęłam decyzję- czas podzielić się z innymi kobietami moją własną ścieżką i dać im przepis na transformację do NIEUSTRASZONEJ KOBIETY. Po piekielnym dzieciństwie, przemoc owym stałam się NIEUSTRASZONĄ- kobietą która robi i żyje jak chce, umie się bronić, umie walczyć, ale umie też się sama sobą zaopiekować. Dzisiaj wiem, że jestem najcenniejszym skarbem w swoim życiu- przyjaciółką, wsparciem, wilczycą. Jestem NIEUSTRASZONA.

„Jej imię? Freja.”

Ale nie ta z legend.

Nie ta z opowieści mężczyzn o pięknej, wspaniałej bogini.

To była nowa Freja – córka perfekcjonizmu i potrzeby kontroli, która żyła we współczesnych czasach.

W dzień – wojowniczka.

W nocy – cicha płacząca wewnętrzna dziewczynka.

Swój miecz ostrzyła często w samotności i zamiast mieć narzędzie do obrony- sama nim godziła swoje serce.

Ciągle mówiąc sobie, że jest słaba i nikt jej nie docenia.

Kwiaty podlewała tylko dla innych.

Myśląc, że to wypełni jej wewnętrzną pustkę, braku miłości i uznania.

Ciągle była „więcej” dla wszystkich, tylko nie dla siebie.

Jej serce pękało.. myśłała, że tak wygląda całe życie.

Aż w końcu... Stwierdziła, że nie zniesie już większego cierpienia.

Że musi się coś zmienić.

I wtedy pewnego dnia, w lustrze nie zobaczyła już siebie.

Zobaczyła tylko maski, role, oczekiwania.

Sięgnęła po swój miecz.

Ale nie po to, by walczyć z innymi czy sobą.

Tylko po to by odciąć to, co już jej nie służyło:

– utkane wewnętrzne cudze potrzeby

– toksyczne głosy w swojej głowie

– ciągłą potrzebę być perfekcyjną

Zostawiła raz na zawsze swoją dawną wersję.

Zaczęła korzystać z królestwa własnego Cienia i budować własne światło.

Weszła w duchowy Dziki Las.

Tam, gdzie rządziły inne kobiety – wolne, prawdziwe, niepokorne.

Bez wstydu, kochające siebie nawzajem.

Dbające o siebie i swoje ciała.

Tam, gdzie można było iść boso, płakać, śmiać się i przeklinać.

Tam, gdzie ogień znów był święty, a nie niebezpieczny.

Tam gdzie seksualność przestała być wstydliwa, a była naturą.

Możesz dołączyć do: